Seyyid Abdulhakim El-Hüseyni (k.s.) Hazretlerinin Duası

 Seyyid Abdulhakim El-Hüseyni (k.s.) Hazretlerinin Duası

Ğavs-ı Azam Seyyid Abdulhakim el Hüseyni (k.s.) Hazretleri Kimdir?

Son devirde Suriye’de yetişen evliyadan Şeyh Ahmed-el Haznevi Hz. ‘lerinin halifelerinden olup, İsmi Abdulhakim‘dir. Kendisi Seyyiddir, Hz. Hüseyin’in soyundan geldiği için Hüseyni nisbesiyle meşhur olmuştur. Gavs-ı Bilvanisi lakabıyla da bilinir. 1902 (H. 1320) senesinde Siirt’in Baykan ilçesine bağlı Kermat köyünde doğdu. 1972 (H. 1392) senesinde Ankara’da vefat etti. Adıyaman’ın Kâhta ilçesine bağlı Menzil köyünde defnedildi.

Doğumundan kısa bir müddet sonra babasının imamlık yapmak ve medresede talebe okutmak için davet edildiği komşu Siyanis köyüne taşındılar. Babası vazifesinin altıncı ayında vefat edince, onu dedesi yanına aldı. Dedesi onu okutmak için âlim ve tasavvuf ehli Muhammed Diyauddin Nurşini (k.s.) Hz ‘lerinin ders halkasına ve sohbetlerine gönderdi. Bu sırada sekiz yaşında bulunan Abdulhakim-el Hüseyni ondört yaşına kadar bu zattan ilim öğrendi ve feyz aldı.

Hocası Nurşin’e taşınınca tahsiline başka medreselerde devam etti. Aynı zamanda hocasıyla manevi bağını devam ettirdi. Daha ilmini tamamlayıp icazet almadan medrese ve tekkeler kapatılınca Siyanis’e döndü. Komşu Taruni köyüne imamlık yapıp, talebe okutmak üzere davet edildi. Burada pek çok talebe yetiştirdi. Bu sırada hocası Muhammed Diyauddin Nurşini Hz. vefat etti. Abdulhakim Efendi (k.s.) hem ilmini tamamlamak, hem de tasavvufta ilerlemek için Muhammed Diyauddin Nurşini’nin (k.s.) talebelerinden Şeyh Selim’e talebe olmak istedi. Ancak rüyasında hocası ona çok sevdiği halifesi Şeyh Ahmed-el Haznevi’ye (k.s.) bağlanmasını bildirdi. Rüyasında Muhammed Diyauddin Nurşini (k.s.), Şeyh Ahmed-el Haznevi’ye (k.s.) hitaben:

“Şeyh Ahmed! Bu seyyid Abdulhakim’in babasının bizde emeği çoktur. Onun için sen ona gözün gibi bakacaksın!” diye emanet etti. Bu işaret üzerine Abdülhakim-il Hüseyni (k.s.), Suriye’nin Hazne köyünde bulunan Şeyh Ahmed-el Haznevi (k.s.)’ye giderek talebe oldu. Şeyh Ahmed-el Haznevi (k.s.) daha ilk günden itibaren ona “Molla Abdulhakim” diye hitap ederek onun ilim ve irfanını takdir ettiğini gösterdi.

Abdulhakim-il Hüseyni Hz., Ahmed-el Haznevi Hz.’nin sohbetlerinde bulundu. Daha sonra tekrar memleketine döndü. Fakat 14 sene müddetle gidip gelerek ilmi ve tasavvuftaki derecesini artırdı. Hocasından, 34 yaşındayken medresede talebelere ilim öğretmek üzere, 36 yaşındayken de insanlara İslamiyetin emir ve yasaklarını anlatmak suretiyle kurtuluşa kavuşmalarına vesile olmak için icazet aldı. Memleketine dönerek köyünde ve çevresindeki diğer kasabalarda İslam dininin emir ve yasaklarını anlatmaya başladı. Bütün ilim ve irfanını talebe yetiştirmeye ve müslümanların Allah-u Teala’nın rızasını kazanmalarına vesile olmaya hasretti. İlk üç senede fazla netice alamadı. Ancak hocası Ahmed-el Haznevi (k.s.)’nin vefatından sonra onun sohbetlerine büyük bir rağbet oldu. Akın akın gelen insanlar onun ilim ve feyzinden istifade etmeye çalıştılar.

Abdulhakim el Hüseyni (k.s.) Hz., bir sohbeti sırasında tövbe ile ilgili olarak şöyle buyurdu: Tövbeyi geciktirmemelidir. Tövbenin zamanı, ruh gargarayı geçmeyinceye kadardır. Gargarayı geçince kafirin imanı kabul olmadığı gibi Mü’min’in tövbesi de makbul değildir. ”Muhakkak Allah-u Teala kulun tövbesini ruh gargaraya gelmeden önce kabul eder” hadisi şeriftir. Nihayet can boğazına çıkınca ne kâfirin imanı, ne de müminin tövbesi kabul değildir.

Abdulhakim-il Hüseyni Hz., Menzil’de bulunduğu sırada hastalanmadan önce şimdiki türbesinin yerini etrafına taşlar dizerek işaretledi ve vefat ettiği zaman buraya Defnedilmesini vasiyet etti. Ömrü boyunca insanların imanlarını kurtarabilmeleri için gayret etti. Bir sohbetinde; ”Evliya yetiştirme mektepleri olan tarikatlar, artık iman kurtarma mektepleri haline geldi. Eskiden insanlar yıllarca gezer kendilerine şeyh ararlardı. Şimdi ise şeyhler kapı kapı dolaşıp müslümanları imanlarının kurtulması için çağırıyor ve topluyorlar. Şah-ı Hazne (Ahmed-el Haznevi (k.s.)) Ümmet-i Muhammedin imanını kurtarmaya çalıştı. Yoksa bu zamanda tarikat meselesi diye bir şey olmuyor. Şimdi bir oyalamadır yapıyoruz. Maksat iman kurtarmaktır. Tam hidayet Mehdi Aleyhirrahme zamanında olacaktır” buyurdu.

Ömrünün son zamanlarında sohbetine gelen insanlara buyurdu ki; ”İnsan fakir olmalıdır. Rabbülalemin hep fakirlerledir. Fakirleri sever. Fakirlikten maksat nefs ve benlikten uzak olmaktır. Dünya malından dolayı fakirlik değildir. İnsanın nefs ve benliğini yenmesi lazımdır. Nefsini gören kendinde büyüklük eden kimseyi Allah-u Teala sevmez. Şeytanın küfre girmesinin sebebi nefsini, kendini büyük görmesi değil miydi? İnsanın ayağı nefsin göğsünde bulunmalıdır ki, baş kaldırmaya gücü yetmesin. Nefsin düşmanlığı çok büyüktür. Firavun, Şeddat, Karun gibilerin felaketlerine nefisleri sebep oldu. Çünkü büyüklük taslayan nefisleri, büyük iddialara kalkıştılar. Kendileri boş bir dava güttüklerini, ilah olmadıklarını ve Allah-u Teala’dan uzak olduklarını bildikleri halde nefislerinin ilahlık davalarına boyun eğdiler. Çünkü nefisleri o kadar çok büyümüş ve kendilerine hâkim olmuştu.

İnsan hep iyilerle bulunmalı, iyilerle arkadaşlık yapmalıdır. İyilerle bulunmanın menfaatı ebediyyete kadar devam eder. İşte Ashab-ı Kehf’in köpeği, köpek olması münasebetiyle haram ve necistir. Islakken dokunduğu yerin temizlenmesi için yedi defa yıkamak gerekir (Şafii mezhebine göre). Fakat iyilerle kaldığı için Allah-u Teala onu beraber kaldığı iyilerin hürmetine cennetlik yaptı. Haram ve necis olduğu halde cennetlik oldu ve cennette iyilerle beraber bulunacaktır. Hâlbuki Nuh (a.s.)’ın oğlu Ulu’l Azm bir peygamberin oğlu olduğu halde, kâfirlerle arkadaşlık yapıp onlarla beraber bulunduğu için imanını kaybetti. Allah-u Teala onu kâfirler topluluğundan yazdı. Peygamber oğlu olduğu halde kâfirlerle arkadaşlık yapmasından dolayı son nefeste küfür üzerine imansız gitti. Öte yandan necis olan bir köpek ise cennetlik oldu. Çünkü iyilerle beraberdi, onlardan ayrılmadı. Peygamber Efendimiz (s.a.v.) buyurdu ki; İnsan her kimi seviyor ise kıyamette de onunla beraber haşrolacak, kiminle arkadaş ise haşirde de onunla arkadaş olacaktır”.

Ömrünün sonunda bir yıl kadar kaldığı Adıyaman’ın Kâhta ilçesine bağlı Menzil köyünde hastalanan Abdulhakim-el Hüseyni (k.s.). tedavi için Diyarbakır’a götürüldü. Oradan da Ankara’ya nakledildi. Burada iken bazı siyaset adamları ve parlementerler kendisini ziyaret ederek duasını istediler. Onlara hitaben; “Halis niyetle din-i mübine, İslam dinine her kim hizmet etmek isterse Allah-u Teala O’nu muvaffak kılsın…” diye dua etti.
Ankara’da yapılan ameliyattan sonra durumu düzelmedi. 25 Mayıs 1972 (H.1392) tarihinde Ankara’da vefat etti. Cenazesi Menzil köyüne götürülerek talebeleri tarafından, daha önce işaretlemiş olduğu yerde defnedildi. Kabri sevenleri tarafından ziyaret edilmektedir.

Teveccüh Nedir?

Teveccüh yöneliş demektir. Genelde Allah’u Teala ya yöneliş ve kalbî alaka için kullanılır. Müridin mürşidine bağlanıp yönelmesi anlamında kullanıldığı gibi, mürşidin müridini karşısına alıp onanazar etmesi anlamında da kullanılır. Bu manadaki teveccüh için: “Allah Teala benim sadrımı ne ile doldurdu ise, ben onu aynıyla EbûBekr’in sadrına ilkâ ettim.” (bkz.Mevsûa etrâfi’l Hadis, XI, 156) hadisi delil sayılmıştır. Mürşidin nazar ve nefesiyle müridini etkileyip onu bir bakıma ruhî yükselişe hazırlaması, güneşe tutulan büyüteçlerin yoğunlaştırdığı güneş ışınlarının, temas ettiği maddeleri yakmasına benzer. Teveccüh daha çok Nakşbendîlikte kullanılan bir kavramdır. Teveccühün müridden mürşide doğru olanı “rabıta-i muhabbet” denilen şekildir. Mürid, mürşidinin rühaniyetine muhabbet yoluyla teveccüh edince mürşidin rûhaniyeti onun batınında feyz tesiri gösterir. Bu feyz, beşerî zaaf ve sıfatları izale ederek mürid, tedricen şeyhinin boyasına boyanır. Bu sevgi sonucu meydana gelen kalbî beraberlik, şahsiyet transferi ve aynîleşmeyi doğurur.

Ğavs-ı Azam Seyyid Abdulhakim El Hüseyni (ks.) Hz. Teveccühte Okudğu Dua

2. Alternatif Vimeo

Leave a Reply

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir