“Allah indinde duadan daha kıymetli bir şey yoktur.” (1)

Dua sözlükte, “çağırmak, istemek; yardım talep etmek” anlamına gelmektedir. Dini bir terim olarak ise dua, Allah’ın yüceliği karşısında kulun aczini itiraf etmesi, sevgi ve tazim duyguları içinde lütuf ve yardımını dilemesidir. Başka bir deyişle kulun bütün benliğiyle yüce yaratana yönelerek O’ndan istek ve dilekte bulunmasıdır. Duanın özü, kişinin kendisini Allah’ın karşısında acziyet içerisinde hissedip O’na yönelmesi ve taleplerini O’na arz etmesidir. İnsan kendini müstağni görmeye, yani kendini kendine eterli görmeye başladığı zaman, Allah’tan uzaklaşmaya başlamış demektir. Çünkü dua insanın kendi kendine yetmediğinin göstergesidir.

“Gerçek şu ki insan kendini müstağni (kendine yeterli) görünce azar, tâgûtlaşır” (Alak 96/6-7)

Dua, kul ile Rabbi arasında irtibat sağlayan bir ibadettir. Resul-i Ekrem (sallallahu aleyhi vesellem),

“Dua ibadetin özüdür” (2) buyurmuştur.

Dua kulluk makamlarının en önemlisidir. Bir ayette,

“(Ey Muhammed) De ki: Duanız olmasa Rabbim size ne diye değer versin! …” (Furkan 25/77) buyrularak insanın Allah’a ancak bu yönelişiyle değer kazanacağı ifade edilmiştir.

Kaynakça

1. Buhârî. el-Edebü’l-Müfred, nr.712.
2. Tirmizi. Daavât, 1.